مشخص است کودکان پرانرژی و پر جنب و جوش هستند و از بازی کردن‌ها در ساعت‌های طولانی لذت می‌برند. برخی از کودکان نه تنها از بازی‌های فردی و گروهی لذت می‌برند بلکه در مقایسه با همسن و سالان خود شیطنت بیشتری می‌کنند. حتی دیده شده است این کودکان حرف شنوی چندانی از بزرگسالان خود ندارند و به واسطه انرژی و شیطنت خود خرابکاری‌هایی به بار می‌آورند. با این حال برای برخی از والدین سوال مطرح می‌شود که اینگونه رفتارهای کودکان طبیعی است و چگونه باید با کودکان بازیگوش رفتار کنند که تاثیر منفی بر روی شخصیت آنها نداشته باشد. از این رو در این مقاله مهدکودک نارسیس، به موضوع نحوه برخورد با کودک بازیگوش پرداختیم و در مورد تفاوت‌های بیش فعالی با بازیگوشی کودکان صحبت کنیم.
تفاوت بیش فعالی و بازیگوشی کودکان
کودکان اغلب به پرانرژی و کنجکاوی معروف هستند، اما بین بیش فعالی و بازیگوشی در کودکان خط باریکی وجود دارد. تفاوت اصلی بین بیش فعالی و بازیگوشی در اهداف پشت این اقدامات است. کودکان بیش فعال به دلیل مازاد انرژی دائما در حال جنب و جوش هستند، در حالی که کودکان بازیگوش ممکن است عمدا برای جلب توجه دست به کارهای شیطنت آمیز بزنند.
کودکان بیش فعال معمولا نمی‌توانند برای مدت طولانی بی حرکت بنشینند و تنها بر روی کارها و بازی‌های موردعلاقه خود تمرکز دارند، جنب و جوش مداوم و بی قراری آنها می‌تواند هم برای خود و هم برای اطرافیان چالش برانگیز باشد. در مقابل، کودکان بازیگوش ممکن است به عنوان وسیله ای برای جلب توجه یا بیان استقلال خود، دست به شوخی یا رفتار شیطنت‌آمیز بزنند.
در حالی که هر دو نوع رفتار می‌توانند مخرب باشند، ریشه بیش فعالی اغلب به دلیل فیزیولوژیکی در کودک برمی‌گردد، در حالی که بازیگوشی یک انتخاب عمدی است.برای والدین و مربیان مهم است که بین بیش فعالی و بازیگوشی تمایز قائل شوند تا حمایت مناسبی از کودکان خود کنند.
برای درمان کودکان بیش فعال از برنامه‌های حمایتی، ورزش منظم و احتمالا مداخله پزشکی برای کمک به مدیریت سطح انرژی استفاده می‌شود. از سوی دیگر، رفتار بازیگوشانه اغلب می‌تواند از طریق ارتباطات روشن، انضباط مداوم و تقویت مثبت رفتار خوب بررسی شود. با درک دلایل اساسی رفتارهای کودک، بزرگسالان می‌توانند به طور موثر نیازهای آنها را برطرف کنند و به آنها کمک کنند در یک محیط امن رشد کنند بدون اینکه رفتار مخربی را در پیش بگیرند. توصیه می‌کنیم مقاله بازی و بازی درمانی را برای درک اهمیت و تاثیر بازی بر روی رشد و شخصیت کودک را بخوانید.
شیطنت و بازی گوشی زیاد کودکان: علت، نقش والدین و رفتار
علت بازیگوشی کودکان را می‌توان به عوامل مختلفی نسبت داد. یکی از دلایل مهم تأثیر فناوری بر جامعه مدرن است. با ظهور گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها، کودکان به راحتی به تعداد زیادی از بازی‌ها و سرگرمی‌ها در تبلت خود دسترسی داشته باشند، چنین موضوعی می‌تواند منجر به عدم تمرکز و توجه و همچنین کاهش علاقه به سایر فعالیت‌هایی شود که به تعامل و حرکت فیزیکی نیاز دارند. علاوه بر این، والدین و مراقبان نقش مهمی در شکل دادن به رفتار کودکان دارند. اگر بزرگسالان به طور مداوم با تلفن یا دستگاه خود سروکار داشته باشند، کودکان احتمالا این رفتار را تقلید می‌کنند و آن را قابل قبول می‌دانند. اگر درباره سندروم کودک دیجیتال دوست دارید بیشتر بدانید خواندن این مقاله را از دست ندهید.
علاوه بر این، برنامه‌های کامپیوتری و نداشتن زمان با کیفیت در کودکان باعث شده است ارتباط کمرنگی با والدین خود داشته باشند، از سوی دیگر صرف زمان زیادی در طول روز در بازی‌های دیجیتالی، باعث بروز رفتارهای شیطنت آمیز در کودکان می‌شود. چنین موضوعی می‌تواند منجر به ادامه چرخه وابستگی به تکنولوژی برای سرگرمی شود که منجر به افزایش بازیگوشی و اعتیاد به تلفن همراه می‌شود.
برای والدین و مربیان بسیار مهم است که عادات سالمی را در کودکان از سنین پایین ایجاد کنند. تشویق به فعالیت‌های بدنی، بازی‌های خلاقانه و بازی‌های گروهی با سایر دوستان و همسن وسالان خود می‌تواند به کاهش وابستگی به تلفن همراه و کاهش بازیگوشی کمک کند. تعیین محدودیت در زمان بازی کردن با تلفن‌همراه، نظارت بر محتوایی که کودکان در معرض آن قرار می‌گیرند و درگیر شدن در ارتباطات خانوادگی نیز می‌تواند نقش مهمی در شکل دادن به رفتار کودکان داشته باشد. با پرورش یک محیط حمایتی و جذاب، والدین و مراقبان می‌توانند به کودکان کمک کنند تا به فرد توانمندی تبدیل شوند که قادر به مدیریت زمان و انرژی خود به شیوه موثر هستند.
نحوه برخورد با بچه‌های بازیگوش در مدرسه
در یک محیط مدرسه، برخورد با کودکان پر انرژی و بازیگوش می‌تواند یک کار چالش برانگیز باشد. مهم است که مربیان با صبر، درک و ارتباط موثر به این موقعیت‌ها نزدیک شوند. یکی از رویکردهای مدیریت کودکان بازیگوش، تعریف انتظارات واضح از کودکان است که چگونه باید رفتار کنند با تعیین قوانین و مرزبندی‌ها، معلمان می‌توانند محیطی ایجاد کنند که رفتار مثبت را‌ترویج دهد و اختلالات را به حداقل برساند.
استراتژی دیگر برای مدیریت کودکان بازیگوش در مدرسه تشویق به مشارکت فعال است. ارائه فعالیت‌های گروهی مثل، پروژه‌های گروهی و درس‌های مشارکتی می‌تواند به هدایت انرژی آنها به شیوه ای مولد کمک کند. با ارائه فرصت‌هایی برای تحرک و خلاقیت، معلمان می‌توانند به کودکان کمک کنند تا در یادگیری خود متمرکز باشند. علاوه بر این، ایجاد یک فضای مثبت در کلاس درس می‌تواند به ایجاد روابط مثبت با دانش آموزان کمک کند.
ضروری است که با استفاده از تقویت مثبت و رفتارهای آرام، مربیان می‌توانند رفتار خوب را تقویت کنند و دانش آموزان را به پیروی از آن تشویق کنند. همچنین برای معلمان مهم است که دوستانه با دانش آموزان ارتباط برقرار کنند و هر گونه نگرانی یا موضوعی را که ممکن است بوجود آید، برطرف کنند. در نهایت، با نزدیک شدن به دانش آموزان بازیگوش با صبر، همدلی و ارتباط موثر، مربیان می‌توانند یک محیط یادگیری مثبت و پرورش دهنده برای همه دانش آموزان ایجاد کنند. اگر دوست دارید مطلب بیشتری را درباره اینکه چگونه کودک خود را تنبیه کنیم؟ این مقاله را مطالعه کنید.
نتیجه‌گیری
بیایید تفاوت بین بیش فعالی و بازیگوشی را بررسی کنیم تا این تصور غلط را که هر کودک بازیگوش بیش فعال است، از بین ببریم. به طور کلی، بیش فعالی نوعی اختلال روانی است که باعث می‌شود کودک کنترل کمی‌‌بر شدت فعالیت‌های خود داشته باشد.
کودکی که بیش فعال است هرگز آرام نیست. آنها به توصیه‌های والدین خود گوش نمی‌دهند و بی وقفه به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهند. آنها اساسا هر گونه تذکر دیگران را نادیده می‌گیرند، که منجر به شلوغی بیش از حد آنها در طول روز می‌شود. با این حال، کودکی که بازیگوش است، وقتی تذکر بزرگسالان را دریافت می‌کند، کمتر بدرفتاری می‌کند و آرام‌تر بازی می‌کند. اما کودکی که فقط به بازیگوشی می‌پردازد سعی می‌کند در طول بازی همه جنبه‌ها را در نظر بگیرد، به عنوان مثال، اگر کسی در کنار او بخوابد، بدرفتاری و سر و صدا نمی‌کند. با خواندن این مقاله با سایر تفاوت‌های رفتاری کودکان بازیگوش و بیش فعال آشنا می‌شوید و از نحوه برخورد با کودکان بازیگوش را به درستی اطلاعات کسب می‌کنید.
